BADMEESTER

 

 

“Ervaar de Unieke Combinatie Van Rust en Muziek”. Een wit hoesje uit de CD-serie “Muziek en Natuur in Nederland”. Op de voorkant een paar verveeld rondlopende eenden van onbekende herkomst in een moerassig plasje water. Het zou de Peel moeten zijn, zo vertelt het opschrift mij verder.

Soms is toeval geen toeval en soms ook wel, ik laat dat altijd graag aan de fantasie van de lezer of luisteraar over. Feit is dat er een sticker op de CD zit waaruit blijkt dat deze eigendom was van ene “Andre Wiltens”, woonachtig aan de Bernhardlaan in Monnickendam.

Ander feit is dat ik deze CD net uit een doos vis op het moment dat ik 10 minuten eerder de overlijdensadvertentie las van Kees Andre Wiltens, de man die ik in mijn leven steeds tegenkwam op momenten dat ik hem niet verwachtte…..

De eerste keer was ik sowieso nog vol verwondering over ieder nieuw gezicht dat ik zag. Hem zag ik voor het eerst in het zwembad, gekleed in een blauw shirt en een witte korte broek, een gespierde, enigszins gebruinde man die er een beetje streng maar tegelijk ook erg vrolijk uit zag. Hij had een in mijn ogen bijna continue grote grijns op zijn, toen al, verweerde gezicht en hij deelde de lakens uit in het net (1971) opgericht Sportfondsenbad, de plek waar ik mijn eerste zwemlessen kreeg en uiteindelijk ook mijn A en B (met tegeltje) haalde. Of ik ooit les van hem kreeg kan ik mij niet exact herinneren, ik denk dat ik eerder een lieve zwemjuf had die dan weer onder zijn bekwame hoede viel.

Hierna verhuisde ik naar Suriname, deed daar een manhaftige poging ook mijn C te halen, wat werd afgebroken door onze verhuizing terug en ging vrijzwemmen en daar was hij weer, mijn (en ieders) Badmeester, soms vermanend sprekend tegen de wat grotere binkies die meestal ook deel uitmaakten van de vrijzwemmende zondagochtendfauna des zwembads.

Er was weinig rust in mijn jeugd, dus weer was daar een verhuizing, naar het pittoreske Hoofddorp dit keer. Het zwemmen aldaar ging vooral in de buitenlucht, het Haarlemmermeerse bos en af en toe de redelijk befietsbare zee bij Zandvoort.

In 1991 vond ik mijzelf ineens op het toneel, trachtend een acteur te lijken in een bloedstollend stuk, een thriller. Ik was de verre van overtuigende inspecteur van politie die trachtte een moord op te lossen die, zo leerde het publiek na ruim een uur, toegeschreven kon worden aan niemand minder dat Kees himself, ook badmeesters hebben blijkbaar duistere trekjes. Maar nee, onzin, Kees was een behoorlijk begaafd acteur bij toneelvereniging “De Brug” en ik was daar het net aantredende jonkie zonder veel levenservaring dat, om zich in te leven in zijn rol, zijn baard had laten staan, tot afgrijzen van zijn net aan de haak geslagen vriendinnetje met die hele mooie groene ogen (30 jaar later zit ze hier naast me dus zo erg kan het niet geweest zijn).

Op de repetities was Kees altijd goed aanwezig, vertelde mooie verhalen over zijn tijd als Badmeester en ging er prat op dat hij in het stadje nog steeds aangesproken werd met zijn oude titel. Inmiddels had hij, vermoed ik, een vrij hardnekkige rugkwaal opgelopen waardoor dat vak niet langer kon worden uitgeoefend. Mede daardoor liep hij ook nogal gebogen en, samen met zijn volle bos grijs haar, deed dat mij vermoeden dat hij al flink op leeftijd was. Ach…ik was zelf 23, alles boven de 30 leek me al rijp voor een bejaardenhuis….

Het theater-avontuur woei weer over, na 3 jaar, toen ik echt concludeerde iets te weinig talent te hebben om me zelfs staande te houden op het net-geen-dorps-toneel. Ik ging verder met mijn leven, de Badmeester, die overigens nog wel die grote grijns had maar nu met serieuze ogen, achter mij latend.

Er kwamen kinderen, drie stuks, ik begon een platenzaak en stond soms op de markt. Ineens dook hij op, mijn kraam passerend, mij calculerend achterlatend, want hij moest de 80 toch ruim voorbij zijn, 1991……25 jaar erbij….3 onthouden, tot de tweede macht…ja….echt heeeeel oud!!!! Hij liep er nog kranig bij, toch een effect van veel sporten in zijn jonge(re) jaren!

Weer sleepte het leven zich voort, een interval van vele dagen, met af en toe wat Feestdagen als hoogtepuntjes in een verder wat kabbelend bestaan. Vele mensen konden niet meer mee in mijn tijd, delen van mijn jeugd verdwenen onbeheersbaar steeds meer….hier een buurman, daar een oude melkboer, een moeder, een andere buurman, de mevrouw van de bloemenwinkel, de koster, een vader, een heel goede vriend, wat tantes en ooms……1971 werd steeds meer een jaar van herinneringen in plaats van personen.

En ineens was hij er weer….het werd me al verteld…en nu, net vanavond las ik de advertentie en zag de CD, dus is het echt waar: de Badmeester liet zich weer even zien, weer verwachtte ik het niet….

Kees, Badmeester….ik ga je CD-tje wel draaien dit weekend. Het lijkt me mooi. En het is bijzonder dat het uitgerekend nu voor me kwam liggen, als muzikale afsluiting van een sportief leven.

Het ga je goed!