26 juli 1973: 's ochtends vroeg op, jochie van 6. Zenuwachtige bedrijvigheid, snel, snel, in de auto. We, mama, papa, zusje en ik, worden naar Schiphol gebracht. Spannende spanning.
Daar staan we dan, eindeloze rij, wachten en dan....naar ...het vliegtuig. Geen "gate" of rolpaden, gewoon lopen aan de hand van mama. Het vliegtuig is groot! Naar binnen en ik mag bij het raampje. Dan heeeeeel lang wachten voor het toestel gaat rijden, inmiddels 8 of 9 uur 's ochtends. We kijken naar buiten en zien het uitzichtterras van Schiphol. Ik herinner me de bril van oma, zo'n ouderwetse met van die donkere randjes, zo eentje als de moeder van Tom Hanks ophad in Apollo 13.
Daar staat ze, kromme gestalte, tussen haar andere kinderen, zwaaiend naar haar kind en haar 2 kleinkinderen, zich groot houdend.
Ik wil bij haar zijn, haar hand vasthouden, maar ze verdwijnt uit mijn raampje en voor een tijd uit mijn leven, alleen nog een oma in letters, die ze wekelijks schrijft.
Het vliegtuig gaat heel hard rijden, veel lawaai en dan zie ik ineens de grond heel snel kleiner worden. Ik probeer oma nog te vinden, maar ze is nu te klein.
Nederland bewolkt en amper 8 graden, de dag ervoor zelfs 6. Tussenstop in Lissabon, al iets beter qua temperatuur. Daarna een hele lange vervelende vlucht naar volgende tussenstop, Curacao. Even uit het vliegtuig. Een deken valt over ons heen. Wat onzettend warm. Zijn we er al??? Nee, nog een klein stukje....
's Avonds laat vliegveld Zanderij, ik heb behoorlijk vieze snoepjes gekregen en een paar mooie KLM-speldjes van een meneer in een mooi uniform. Ik heb ze nog jaren bewaard, ben ze inmiddels kwijt.
Met een busje naar hotel Kersten in de binnenstad van Paramaribo. Naar bed, wat warm!!!
Ineens zit je in een ander leven, een avontuur dat niet lijkt op je droom over de indiaan in de nieuwbouwwijk. Een lawaaiige warme stad met oude houten gebouwen, veel kuchende auto's en hardrijdende wilde busjes. Wel een klein zwembadje bij het hotel. Oma is nu ver weg.
26 juli 1973: een aardverschuiving voor een klein jochie. Het pakte uiteindelijk uit als een mooi avontuur, zelfs een paar maanden met oma, die op haar 74e (in de tijd dat je dan echt al bejaard was!) voor het eerst uit Nederland vertrok en in Suriname kwam wonen bij ons. Zittend op de veranda, begroet door iedereen die langskwam ("Heeeee, oma!!!"), ze had de tijd van haar leven, maar het was wel warm. Ze had inmiddels zelfs 2 "extra" kleinkinderen waar ze net zo dol op was.
40 jaar, het is nog steeds warm in Paramaribo, nog steeds (soms) koud in Nederland, nog steeds zit het avontuur in mijn hoofd en oma leeft voort in onze verhalen.
Vanaf deze plek, 40 jaar later, groet ik iedereen die toen meespeelde in dit verhaal. Met warmte.Meer weergeven
Daar staan we dan, eindeloze rij, wachten en dan....naar ...het vliegtuig. Geen "gate" of rolpaden, gewoon lopen aan de hand van mama. Het vliegtuig is groot! Naar binnen en ik mag bij het raampje. Dan heeeeeel lang wachten voor het toestel gaat rijden, inmiddels 8 of 9 uur 's ochtends. We kijken naar buiten en zien het uitzichtterras van Schiphol. Ik herinner me de bril van oma, zo'n ouderwetse met van die donkere randjes, zo eentje als de moeder van Tom Hanks ophad in Apollo 13.
Daar staat ze, kromme gestalte, tussen haar andere kinderen, zwaaiend naar haar kind en haar 2 kleinkinderen, zich groot houdend.
Ik wil bij haar zijn, haar hand vasthouden, maar ze verdwijnt uit mijn raampje en voor een tijd uit mijn leven, alleen nog een oma in letters, die ze wekelijks schrijft.
Het vliegtuig gaat heel hard rijden, veel lawaai en dan zie ik ineens de grond heel snel kleiner worden. Ik probeer oma nog te vinden, maar ze is nu te klein.
Nederland bewolkt en amper 8 graden, de dag ervoor zelfs 6. Tussenstop in Lissabon, al iets beter qua temperatuur. Daarna een hele lange vervelende vlucht naar volgende tussenstop, Curacao. Even uit het vliegtuig. Een deken valt over ons heen. Wat onzettend warm. Zijn we er al??? Nee, nog een klein stukje....
's Avonds laat vliegveld Zanderij, ik heb behoorlijk vieze snoepjes gekregen en een paar mooie KLM-speldjes van een meneer in een mooi uniform. Ik heb ze nog jaren bewaard, ben ze inmiddels kwijt.
Met een busje naar hotel Kersten in de binnenstad van Paramaribo. Naar bed, wat warm!!!
Ineens zit je in een ander leven, een avontuur dat niet lijkt op je droom over de indiaan in de nieuwbouwwijk. Een lawaaiige warme stad met oude houten gebouwen, veel kuchende auto's en hardrijdende wilde busjes. Wel een klein zwembadje bij het hotel. Oma is nu ver weg.
26 juli 1973: een aardverschuiving voor een klein jochie. Het pakte uiteindelijk uit als een mooi avontuur, zelfs een paar maanden met oma, die op haar 74e (in de tijd dat je dan echt al bejaard was!) voor het eerst uit Nederland vertrok en in Suriname kwam wonen bij ons. Zittend op de veranda, begroet door iedereen die langskwam ("Heeeee, oma!!!"), ze had de tijd van haar leven, maar het was wel warm. Ze had inmiddels zelfs 2 "extra" kleinkinderen waar ze net zo dol op was.
40 jaar, het is nog steeds warm in Paramaribo, nog steeds (soms) koud in Nederland, nog steeds zit het avontuur in mijn hoofd en oma leeft voort in onze verhalen.
Vanaf deze plek, 40 jaar later, groet ik iedereen die toen meespeelde in dit verhaal. Met warmte.Meer weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten