A TRIP TO SCOTLAND
Het gordijn van water bleek zeer hardnekkig. Ook bovenop de heuvel die de Engelse “borders” scheidde van de Schotse heuvels. Gelukkig maar, want daardoor had ik nog niet het afschrikwekkende uitzicht op de wat verder gelegen highlands, die waren goed verstopt achter de “laaghangende sluierbewolking” (die de Schotten gewoon “regen” plegen te noemen).
Ik vroeg me dan ook af of mijn fotocamera zoveel mistroostigheid zou kunnen verdragen, maar vond toch de moed m’n fietstas te openen, de camera eruit te pakken en het levensgrote bord voor me op de kiek te zetten.
“Failte gu Alba”, las ik fonetisch. Gelukkig stond de Engelse vertaling er vlak boven: “Welcome to Scotland”. Terwijl ik over een muurtje van ruim een meter klom, om de uitnodigende Snackcar aan de overkant van de drukke weg te bereiken dacht ik: “Tja, wacht nou even…..hoe ben ik hier in Godsnaam verzeild geraakt……”
Ik zal u niet teveel vermoeien met het “waarom”, maar mij trachten te beperken tot de logistieke kant van mijn avontuur. Ik had ruim een maand eerder het ambitieuze plan opgevat dwars door Schotland te fietsen. Nu zijn er uiteraard wel meer mensen die graag op fietsvakantie gaan en in die zin was het niet zo heel bijzonder. Wellicht wordt dit plan echter iets stoutmoediger beschouwd indien ik u vertel dat ik drie maanden eerder de conditie van een gevorderde bejaarde bezat. Twintig jaar zo goed als niet fietsen en sowieso niet aan sport doen hadden een flinke wissel getrokken op mijn lichamelijke gesteldheid. Toen ik dus begonnen was 5 a 6 avonden per week (het was lang licht) te gaan fietsen deed ik dat in eerste instantie niet met het idee dat ik hier iets mee zou gaan doen.
Ik legde m’n kilometers af op mijn oude vehikel dat ik hiertoe had laten opknappen door onze plaatselijke fietsspecialist. Toen ik echter de lol ervan begon in te zien, trakteerde ik mezelf op een nieuwe (tweedehands) toerfiets, als mede een helm, een paar fietstassen die steengoed zijn en dus bijna net zo duur als de fiets en al wat verder nodig is om wilde plannen te maken.
En de dag voor deze dag was ik dus ’s middags door mijn broertje naar Ijmuiden gebracht waar een grote boot klaarlag die mij, samen met een Britse schoolklas, vier andere Hollandse fietsgekken en twee Belgen, alsmede natuurlijk ettelijke mensen die gewoon met de auto gingen, naar de overkant van de Noordzee zou brengen, naar Newcastle.
Aldaar aangekomen (ik zal u het droevig stemmende “live entertainment” aan boord besparen) werden wij, als fietsers, opgewacht door enkele zakelijk ingestelde Engelse douaniers die ons paspoort wantrouwend bekeken, waar hebben we anders Schengen voor, en ons toelieten in hun land van melk en honing dat lag te blakeren onder een blauwe lucht.
En ik weet het, het is flauw, maar direct de eerste rotonde die we, nog in groep rijdend, tegenkwamen schoot ik in de lach en liet toch even alle flauwe Belgenmoppen in mijn hoofd de revue passeren want,verdomd als het niet waar is, het waren uitgerekend onze twee zuiderburen die tegen al het verkeer in het verkeersplein opreden. Tja, men rijdt daar links, zoals ook ikzelf meerdere malen heb ondervonden gedurende de dagen erna.
Een Hollands stel dat het eerste stuk met me opreed informeerde waar ik heen wilde. Ik vertelde ze dat het mijn bedoeling was naar het eiland “Iona” te fietsen, aan de westkust. Toen ze me vroegen welke route dat was, en dat zij zelf de “Hadrianus-route”( de “Hadrian wall”, aangelegd door de Romeinen begint even buiten Newcastle) gingen rijden, begon me iets te dagen.
Ik had, zoals ik lang geleden ook altijd gewoon was, simpelweg de kaart van Schotland gepakt en een rechte lijn getrokken van Newcastle naar Oban, de havenstad vanwaar ik de pont zou nemen. En dat zou dus mijn route worden. Wist ik veel dat Schotland redelijk is ingericht op fietsers en er dus allerlei leuke routes zijn uitgestippeld, ook voor de minder geoefenden.. En alle bed-and-breakfast- adressen had ik tevoren al besteld, dus ik kon mijn route niet meer aanpassen. Ik wilde het overigens ook niet, want dat zou een flink stuk van “het avontuur” wegnemen. Dus sloeg ik even later af, in noordelijke richting, richting Otterburn, moederziel alleen, links rijdend met het verkeer razend langs me heen. Helaas is Newcastle een vrij grote stad, met de charme van Almere, tenminste, wel het deel waar ik reed, dus het kostte me ruim anderhalf uur om door deze woestenij van beton te komen. Ook de snelweg waar ik vervolgens op reed, op de vluchtstrook, dat dan weer wel, stemde niet echt hoopvol.
Gelukkig werd het na nog eens anderhalf uur allengs beter, ik had inmiddels het vliegveld van Newcastle achter me gelaten en was nu “alleen” met al het gemotoriseerd verkeer op de hoofdweg welke naar Schotland leidde. Gelukkig had ik in de weken hiervoor geoefend op mijn vakantieadres in Duitsland. Wij bevonden ons daar bovenop een heuvel van ruim 400 meter, welke ik iedere ochtend in vliegende vaart afreed en vervolgens iets minder vliegend weer omhoog.
Deze oefening bleek zeer nuttig, want ik had mij niet gerealiseerd dat ik, komend vanaf zeeniveau, richting de Schotse grens dus vrijwel uitsluitend omhoog zou rijden, meer of minder. Tegen de tijd dat ik, ruim 90 kilometer verder, dus deze grens bereikte, was ik voorbij moe en dus erg blij met eerdergenoemde snackcar. De door de vriendelijke dame aangereikte hamburger kreeg ik echter slechts half op, mijn lichaam wilde niet echt meer vast voedsel opnemen.
Keurig…en ik moest nog 20 mijl (zo’n 32 kilometer). Enfin, ik schafte nog twee blikjes cola aan om toch wat suikers binnen te krijgen en ging aan het werk. Ruim twee uur later kwam ik aan op het bed-and-breakfast adres, een grote boerderij in “the middle of nowhere”, zo weggelopen uit een Britse detectiveserie. De eigenaresse begeleidde mijn fiets naar de schuur en mij naar mijn kamer waar ik eerst neerstortte, vervolgens naar huis belde dat ik de volgende dag toch echt een auto ging huren, want dit kon ik niet lang volhouden, en daarna na een weldadige douche als een blok….enfin…ik werd de volgende ochtend dus pas weer wakker….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten