Ieder kind heeft wel iemand waaraan het zich spiegelt. Tegenwoordig
zijn het vaak tekenfilmfiguren, die aliens bevechten terwijl ze zelf in
transformer-achtige pakken rondlopen. Of karakters van Belgisch komaf, zoals
Mega Mindy. Hoe dan ook: de moderne entertainment-industrie weet iedere keer
fabuleus in te springen met een mooie marketing en merchandise campagne zodra
er een nieuwe film of serie is.
Vroeger was dat eigenlijk niet anders. Wie heeft niet
rondgelopen met een cowboyhoed, indianentooi of minstens een namaakpistool,
liefst zo echt mogelijk. En dan maar zo stoer mogelijk proberen te praten,
zoals je dat ooit op televisie had zien doen door John Wayne, Clint Eastwood of
Henry Fonda. Je ziet soms nog wel jongetjes die heel lang in dat gedrag zijn
blijven hangen, want dergelijke helden lustten best een stevige borrel en
staken regelmatig een sigaret op, iets wat sommigen tot redelijk hoge leeftijd
blijven volhouden. Maar nu dwaal ik af.
De meeste mensen groeien op als redelijk verstandige
volwassenen, die steeds meer van zichzelf vinden in plaats van hun helden na te
doen. Wel kan men zich laten inspireren door anderen, vaak komt dan het rijtje
Nelson Mandela, Moeder Theresa, Mahatma Ghandi en Lady Gaga voorbij.
Maar al die “echte helden” staan eigenlijk nog even ver
van ons af als eerder genoemde westernhelden of tekenfilmfiguren. In onze
directe omgeving vinden we maar zelden iemand die op dergelijke hoogte staat.
Of…..????
Meer dan 20 jaar geleden leerde ik iemand kennen bij
radio Monnickendam. Een gozer met een nogal eigenzinnige kijk op dingen die
bovendien nog wel eens vond dat hij gelijk had en dat ook soms in niet al te
diplomatieke bewoordingen uitte. Maar, het is een cliché, hoe bot hij soms ook
overkwam, zijn hart zat op een hele goede plaats.
In het voorjaar van 1996 verkocht hij mij bovendien zijn
platenverzameling, deels is die nog steeds deel van mijn eigen verzameling, maar
alles wat er dubbel in zat bood ik te koop aan op een kleine platenbeurs in
Purmerend, hetgeen de basis vormde van de handel die ik nu bezit.
Ik verloor hem een tijdje uit het oog, maar vond hem 8
jaar geleden weer terug, als winkelier
in één van de kleinste winkeltjes aan het Zuideinde.
We hielden sindsdien op en af contact, iets wat al gauw
niet moeilijk is als je beiden in Monnickendam woont.
Zowel het voordeel als het nadeel van wonen in een kleine
gemeenschap is dat iedereen veel weet van iedereen en er ging dan ook een
schrikgolf door het stadje toen bekend werd dat hij ziek was.
En niet zomaar, nee, ALS, een erg nare spierziekte, sowieso
terminaal en daarnaast afstevenend op een naar einde.
En toen gebeurde er iets bijzonders: Uiteraard was er
ongeloof, woede, angst, verdriet. Maar tussen dit alles ook iets anders: besef.
Besef dat hier tegen gevochten moest worden, niet zo zeer om beter te worden
(hoewel die hoop er wel was) maar vooral gevochten zodat anderen zouden weten
wat deze ziekte inhield, zouden willen helpen in het gevecht tegen deze
gruwelijke ziekte. Toen ik in die beginperiode bij Pim en Johanna langs ging
werd mij op het hart gedrukt dat ze NIET zielig waren!
Ze waren, ook toen, gewoon bezig de boel praktisch aan te
pakken. Er werd een evenement opgezet om geld in te zamelen voor de bestrijding
van de ziekte, er werden foto’s en films gemaakt om later te laten zien als
voorbeeld voor anderen en er werd een blog geschreven waarin echt alles werd
gedeeld: de woede, het verdriet omdat deze woede zich soms juist richtte op de
mensen die veel betekenden, de machteloze achteruitgang, maar ook: het genieten
van mooie momenten, van uitjes, van fijn samenzijn. Mooie, indrukwekkende
verhalen, geschreven door een sterk mens.
Natuurlijk is het zo dat je weinig keus hebt als eenmaal
je tijd gekomen is. Maar je hebt wel degelijk de keus om dit stil over je heen
te laten komen, zoals heel menselijk is en waar ook niets mis mee is. Of om dit
in alle openheid te laten gebeuren en al je twijfels en angsten aan anderen te
vertellen, om hen te doen inzien dat er meer middelen nodig zijn om dit soort
ziektes te bestrijden.
In die zin ben ik blij dat ik in Monnickendam woon en dat
ik dus een held van nabij heb mogen zien. Pim, ik heb zo’n gevoel dat je zult
zeggen: “ja, wat schiet ik hier nou mee op!”, maar voor veel mensen ben ook jij
een bron van inspiratie geworden de afgelopen tijd en we zijn er trots op jou
te mogen leren kennen.
